Dwutomowy „Wielki słownik języków polsko-litewskich” oparty jest na trzytomowym słowniku (1978, 1979, 1983) aktualnego języka polskiego „Stownika języka polskiego”, którego redaktorem naukowym jest prof. Mieczysław Szymczak.
W „Wielkim Słowniku Języków Polsko-Litewskich” przestrzegane są normy polszczyzny potocznej zatwierdzone przez wspomnianą wyżej trytomię języka polskiego i zawarte w niej świadectwa stylistyczne niektórych wyrazów; pojawiło się wiele nowych ogólnych słów, botanika, zoologia, medycyna, fizyka, chemia, matematyka, cybernetyka, informatyka, biznes i inne, a także wiele powiedzeń i przysłów. To prawda, naszym zdaniem potrzebne jest jeszcze jedno stare lub przestarzałe słowo. Terminy botanika, zoologia i medycyna są również podawane po łacinie, co nie miało miejsca w poprzednich wydaniach słownika. Słownik ten jest zgodny z normami użycia i akcentowania zalegalizowanymi w „Słowniku aktualnego języka litewskiego” (2000). Pojęcia fizyka, matematyka i chemia są przedstawione w języku litewskim według ostatnio opublikowanych słowników tych nauk, a botanika i medycyna według wcześniej opublikowanych słowników i „Encyklopedii medycznej” (patrz rozdział Źródła leksykograficzne). Poprawiono błędy sprostowań w poprzednich wydaniach, doprecyzowano litewskie odpowiedniki niektórych słów. Pisownia części polskiej słownika oparta jest na publikacji „Słownik ortograficzny języka polskiego wraz z zadadami i interpunkcji” z 1975 roku, której aktorem naukowym jest prof. Mieczysław Szymczak, a część litewska na podstawie publikacji z 1992 roku ” Języki litewskie”, którego główną aktorką jest A. Valeckienė.
